จากการแต่งงานของซาไกที่อำเภอธารโต จังหวัดยะลา พบว่าทำกันง่าย ๆ คือ เมื่อชายหนุ่มหญิงสาวพออกพอใจกัน ฝ่ายหนุ่มก็ให้พ่อแม่หรือผู้ใหญ่ฝ่ายตนซึ่งอาจจะอยู่ทับติดกันกับฝ่ายหญิงไปพูดสู่ขอ ถ้าผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงตกลงก็ให้มีการกินเลี้ยงกันเป็นการเสร็จพิธี แต่ในการกินเลี้ยงนั้นเป็นหน้าที่ของฝ่ายหนุ่มที่จะต้องแสดงความสามารถในการออกล่าสัตว์มาเลี้ยงเป็นฝูง และหน้าที่ของฝ่ายหนุ่มอีกอย่างหนึ่งคือ เป็นผู้สร้างทับที่อยู่อาศัย เมื่อสร้างทับเสร็จกินเลี้ยงเสร็จแล้ว เจ้าบ่าวก็พาเจ้าสาวไปยังทับของตนและอยู่กินฉันท์สามีภรรยากันเท่านั้นเอง ในสังคมซาไกในปัจจุบันไม่มีการเรียกสินสอดทองหมั้นแต่ประการใด เว้นเสียแต่ให้แสดงความสามารถเท่านั้นเอง เช่น ให้ชายหนุ่มสร้างทับไว้เป็นเรือนหอ หรือให้ล่าสัตว์มาเป็นอาหารสาหรับเลี้ยงในพิธีแต่งงาน
เพื่อเป็นการส่งเสริมการท่องเที่ยวในเชิงอนุรักษ์ และเพื่อสร้างกระแสการอนุรักษ์ ผืนป่าบนเทือกเขาบรรทัดให้มีความอุดมสมบูรณ์เป็นที่อยู่ที่หากินของเงาะป่าซาไกเหมือนในอดีต สำหรับเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเงาะป่า หลังจากเข้าสู่พิธีวิวาห์แล้ว ทั้งคู่จะเข้าหอกลางป่าในเขตจังหวัดสตูล เพื่อครองรัก และใช้ชีวิตร่วมกันตามประเพณีของเงาะป่าซาไกต่อไป
